Advocaat Marleen begon een kuuroord in Portugal
17 oktober 2022
Na een glanzende carrière als advocaat ging Marleen op wereldreis zonder te weten wat ze daarna wilde doen. In Australië bracht ze een bezoek aan een massagesalon en vanaf dat moment wil ze nog maar één ding: masseuse worden. Terug in Nederland besluit ze om haar kantoorleven voorgoed vaarwel te zeggen en vertrekt ze naar Portugal, waar ze haar eigen kuuroord begint.
‘Ik heb rechten gestudeerd in Leiden, civiel en bedrijfsrecht. Ik koos Rechten omdat het zo’n handige studie was waar je van alles mee kon. Maar ik heb nooit echt met mijn hart in die studie gezeten. Toen het einde naderde, wist ik niet wat ik wilde. Ik bedacht dat het wel mooi was om advocaat te zijn. Mijn toenmalige vriend kreeg een baan in Limburg en toen ben ik in Maastricht gaan werken. Ik hield van het één-op-één-contact met de cliënten en van de emoties, maar ik hield er niet van om ’s avonds in mijn eentje uren tussen stapels papier te zitten. Toch heb ik dat vier jaar gedaan.
Daarna ben ik bij een werkgeversorganisatie gaan werken. Ik vond dat leuker. Als advocaat zie je cliënten komen en gaan en heb je veel ad hoc-zaken. Als jurist bij die werkgeversorganisatie had ik langlopende contacten met mijn cliënten. Ook dat heb ik vier jaar gedaan.
Toen veranderde er iets. Ik had een hele leuke baan, ik ging veel naar het buitenland, ik ging mee met handelsmissies. Elke dag stapte ik in mijn mooie mantelpakje in mijn lease-auto, maar het werk gaf me steeds minder voldoening. Het was alsof ik een acteur was in een toneelstuk over het bedrijfsleven. Als je iets niet meer vanuit je hart doet, gaat het je steeds meer energie kosten. Dan brand je langzaam op.
Elke dag ging ik braaf naar mijn werk
In die tijd woonde ik in Utrecht. Elke dag ging ik braaf naar mijn werk, maar ik had het idee dat ik steeds minder energie kreeg. Ik werd onverschillig. En hoewel ik van nature heel vrolijk ben, kreeg ik depressieve gevoelens. Daar schrok ik enorm van. Er moest iets veranderen. Het was alsof ik geen andere keuze had. Als ik door was gegaan als jurist, had ik waarschijnlijk een burnout gekregen.
Ik heb toen de hulp van een loopbaanbegeleider gezocht waarmee ik drie, vier gesprekken heb gevoerd. Die gesprekken waren zo verhelderend. Er ging een wereld voor me open. Ik kreeg opdrachten mee naar huis, om mijn levensverhaal te schrijven bijvoorbeeld en op te schrijven waar ik blij van werd. Alles moest ik onder de loep nemen. Ik moest dat laten bezinken en gelukkig kon ik er gelijk iets mee. Wat eruit kwam was dat ik veel ondernemersgeest had. Dat zit in mijn genen denk ik. Ik wist nog niet wat ik wilde doen, maar ik wist wel dat ik moest stoppen in de advocatuur, in het bedrijfsleven.
Er moest iets veranderen in mijn leven
Niet lang daarna heb ik mijn baan opgezegd. Want wat heel duidelijk was, was dat er iets moest veranderen in mijn leven. Ik kreeg het aanbod om mijn baan voor een jaar aan te houden, een aanbod dat ik heel erg gewaardeerd heb, maar ik was bang dat ik dan na die reis terug zou gaan. Een sabbatical is een veilig idee omdat je weet dat je ergens terug kunt komen. Maar veranderen is een proces. Als je het roer helemaal wilt omgooien, moet je opnieuw beginnen.
In oktober van dat jaar ben ik vertrokken, alleen op wereldreis. Ik had het idee dat als ik onderweg een leuke man zou tegenkomen, ik misschien wel ergens zou blijven hangen, maar voor mij was Nederland eigenlijk het beste land om te gaan veranderen, gewoon omdat ik het een heerlijk land vind en omdat ik dacht dat ik er de beste kansen zou hebben om iets anders te doen.
Ik heb mijn huis onderverhuurd en ben zeven maanden op reis gegaan. Via Canada, Californië en Hawaii kwam ik in Nieuw Zeeland en Australië. Ik ging weg zonder te weten wat ik daarna zou doen en ik wilde daar tijdens mijn reis ook niet over nadenken. Die last wilde ik mezelf niet opleggen. Ik had gewoon geen idee wat ik wilde. Ik wist alleen heel zeker dat ik nooit meer advocaat wilde zijn.
Oude leven loslaten
Het duurde het wel een tijdje voor ik mijn oude leven kon loslaten. Ik denk dat het wel zes weken duurde voor ik ophield met dingen plannen. Pas toen ik dt kon loslaten, kwam ik mensen tegen waarmee ik veel optrok. Ik ging duiken op Hawaii en ik ging steeds meer in het hier en nu leven. Je gaat heel erg in het her en nu leven.
Op zo’n reis gebeurt er van alles. Je ontmoet mensen die net als jij zoekend zijn en onderweg. Tot dan toe had ik alles met mijn hoofd en mijn verstand gedaan. Ik snakte ernaar om iets met mijn gevoel te doen en met mijn handen.
In Melbourne ging ik naar een massagesalon. Ik werd gemasseerd en dat vond ik zo geweldig. Ik kreeg vleugels. Ik was zo onder de indruk van wat massage kan doen als je er open voor staat. Op dat moment wist ik wat mijn roeping echt was. Terug in Nederland wilde ik een massageopleiding volgen.
De weg kwijt
Zodra ik terug was, ben ik een opleiding gaan zoeken. Mijn omgeving dacht dat ik knettergek geworden was. Ik had een goede baan en opeens ging ik masseren. Er was een groep mensen die zei je moet het doen. Er waren vrienden die het heel gaaf vonden, maar er waren heel veel mensen die dachten dat ik de weg kwijt was en dat ik op een gegeven moment wel weer terug op aarde zou komen.
Die opleiding duurde vier jaar. Een jaar om masseur te worden en nog eens drie om massagetherapeut te worden. Al die tijd had ik het gevoel dat het de juiste beslissing was. Al na het eerste jaar zette ik mijn eigen massagepraktijk op: stoelmassage bij bedrijven. Het was heerlijk om met mijn handen bezig te zijn. Fluitend ging ik naar mijn werk. Ik leek wel gelukkig.
Toen kwam de liefde
En toen kwam de liefde. In het laatste jaar van mijn opleiding ontmoette ik Arthur. Hij kwam net als ik uit het bedrijfsleven, had dat opgegeven en droomde van een eigen kuuroord. Toen het wat tussen ons werd, zijn we samen plannen gaan maken. Alleen masseren vond ik te eenzijdig, maar een kuuroord, dat leek mij ook wel wat. We zijn naar Portugal gegaan om een geschikte plek te zoeken voor ons project. In de zomer vonden we deze plek aan de Algarve. Porti Mão, een zonnig paradijs vlak bij de kust. Op tweede kerstdag zijn we verhuisd.
Als je besluit om iets heel anders met je leven te doen, ga je tegen de stroom in. Dat is niet altijd makkelijk. Om mij heen merkte ik veel verzet. Mensen hebben vaak het beste met je voor, maar je appelleert ook aan iets dat zij ook willen, weg gaan, alles achter je laten en je hart volgen. Loslaten van verplichtingen, weg van het pad dat je misschien per ongeluk bent in geslagen. En in plaats daarvan doen wat je het liefste doet en dan ook nog op een mooie plek waar altijd de zon schijnt. Er zijn ook mensen die alleen maar beren op de weg zien. Die zijn ervan overtuigd dat je je ongeluk tegemoet gaat. Grappig is wel dat nu we hier zitten, iedereen laaiend enthousiast is, ook de sceptici.
Mijn vriendinnen hebben me wel altijd gesteund. Die vonden het fantastisch. Al zullen die in het begin ook ongetwijfeld hebben gedacht dat ik knettergek was geworden. Binnenkort komen ze hier allemaal langs. Vanuit Nederland hadden we al een aardig netwerk opgebouwd. We hadden kaarten rondgestuurd met een speciale aanbieding. In april van 2006 zijn we open gegaan en gelijk de eerste weken, tot half juni, zaten we al vol. We hadden echt een vliegende start. Terwijl ik me had ingesteld op een kwakkeljaar.
Wellnessweek
Mensen komen hier voor een kuurweek of een wellnessweek. In een kuurweek ga je reinigen, zowel lichamelijk als geestelijk. Je kunt kiezen voor sapvasten of Raw Food. In een wellnessweek doe je allerlei activiteiten, maar daar hoort ook lekker en gezond eten en een wijntje bij. Alle gasten krijgen massages. Lichaamsmassage, voetreflexmassage. Gasten komen vooral om even bijtanken. De groep mensen die hier komt is heel gevarieerd. Jonge vrouwen die voor hun gezin zorgen, mensen met drukke banen, mensen die hun hele leven keihard voor anderen hebben gezorgd.
Er komen hier vaak mensen die zich laten inspireren door mijn verhaal. Veel mensen die hier komen willen iets anders met hun leven. Ze komen hier om te reinigen, maar eigenlijk vragen ze zich af doe ik wat ik wil en wil ik wat ik doe. Die vraag staat altijd centraal. Dan vertel ik over mijn eigen keuzes. Als ze zelf aan het zoeken zijn, vinden ze dat inspirerend.
Dagboek
Zo heb ik mezelf ook laten inspireren. Ik heb in die tijd een dagboek bijgehouden. Ik had bewondering voor reislustige mensen, mensen die meer vanuit hun hart leven. Dat wilde ik ook. Het proces begint zo: Dat kan ook anders, dan kan ik dat toch ook? In dat proces ga je je eigen grenzen verleggen. Veel mensen lopen op een moment in hun leven vast. Ik heb hier iemand gehad die het idee had dat ze geboren was om alleen maar voor anderen te zorgen. Hier nam ze het besluit om alleen nog maar voor zichzelf te zorgen.
Als je tegen mensen zegt dat je advocaat bent, krijg je een andere reactie dan wanneer je zegt dat je masseur bent. In het begin heb ik nog wel misbruik gemaakt van mijn status als advocaat. Dan vond ik het nodig om toe te voegen dat ik in mijn eerste baan advocaat was. Dan zie je mensen gelijk reageren: zo zo, zie je ze denken. Soms zeg ik het omdat het gewoon leuk is om te vertellen.
Opeens was ik masseur
Toen ik na mijn wereldreis tegen mijn vader vertelde dat ik masseur wilde worden, vond hij dat helemaal niks. In de speech die hij bij ons huwelijk gaf is hij daar nog op teruggekomen. Toen ik beëdigd werd tot advocaat was hij apentrots hoe ik daar stond in mijn toga. En nu was ik opeens masseur. Nu vindt hij het heel leuk. Hij is 82 en dit jaar komt hij met negen vrienden hier logeren. Dan gaan ze golfen in de buurt.
Ik ben ook wel vrienden kwijtgeraakt tot mijn spijt. Vrienden met wie het echt klikte, daarbij bleek toch het academische denkkader de bindende factor te zijn. Aan mijn meer softere kant hadden ze geen boodschap. Dat is heel jammer, maar ik denk ook het is maar zo. Er komen andere dingen voor in de plaats.
Ik hou van Nederland
Veel mensen gaan uit Nederland weg omdat ze het zat zijn, dat heb ik helemaal niet. Ik hou van Nederland. In Portugal hou ik van het lekkere klimaat en de mooie omgeving, maar ik heb toch twee landen waarmee ik me verbonden voel. Die overvloed die je in Nederland hebt, die heb je hier niet. Drie keer per jaar ga ik terug naar Nederland. En natuurlijk is er e-mail en gratis bellen. Zonder die voorzieningen zou het heel anders zijn. Ik kan nu makkelijk contact houden met mensen.
In het begin miste ik van alles hier. De Hema, de Bijenkorf, maar wat ik het meeste miste waren mijn vriendinnen. Het contact in Nederland, even afspreken op een terrasje. Alleen het bedrijfsleven dat heb ik geen seconde gemist.
Vertrouwen
Eigenlijk zou ik iedereen aanraden om als het kan een lange reis te maken. Ik heb dat als heel inspirerend ervaren. Je krijgt echt inzicht in waar je blij van wordt. Mensen nemen op allerlei gebieden beslissingen. Of je verder wil met de relatie waar je in zit, met je werk, hoe je je leven inricht. Als je niet gelukkig bent met het werk dat je doet, moet je jezelf een time-out geven. Een sabbatical nemen. Als je een andere kant op wil in je leven, moet je het vertrouwen hebben dat je dat aankan.
Ik leef in het hier en nu
Als ik kijk naar hoe ik nu leef, dan is dat veel bewuster dan vroeger. Vroeger stond mijn agenda altijd vol met allemaal leuke dingen. Er stond zo veel leuks in, dat ik nauwelijks kon genieten. Hier heb ik een ander ritme. Mijn agenda is leeg, nou ja behalve dan de agenda van wanneer de groepen hier komen. Als ik nu wandel, dan wandel ik. Doe ik yoga, dan doe ik yoga. Ik ren niet meer steeds vooruit in mijn gedachten. De grootste verandering is dat ik veel meer in het hier en nu leef.’
Tekst: Manon Sikkel (Dit interview verscheen eerder in het boek Ik mis alleen de Hema)
Beeld: Getty Images
Lees ook
Zo ga je in vijf stappen van dromen naar doelen
Wellness is belangrijk voor je welzijn
Zo geef je jezelf een hoofdmassage
