De slaapkamer als grensgebied

Tekst: Extra

21 juli 2025

Er zijn plekken waar je jezelf op een bepaalde manier presenteert. Waar je keuzes maakt over woorden, blikken, kleding. Waar je inzoomt op hoe je overkomt, waar je je rol speelt. Niet per se onecht, maar wel gericht. En dan zijn er plekken waar dat allemaal even niet hoeft. Waar het masker vanzelf loslaat. De slaapkamer is zo’n plek. Geen publiek, geen applaus. Alleen jij tussen gisteren en morgen in.

Dit artikel is geschreven in samenwerking met HEMA

De stilte tussen gisteren en morgen

In die ruimte vervaagt de grens tussen wie je bent en wie je probeert te zijn. De muur vol boeken die je misschien niet leest. De plant die het net redt. Hier hoef je niks uit te leggen. Je ademt anders, dieper misschien. De telefoon ligt verder weg of staat op stil. Je hoeft je niet te verhouden tot anderen, alleen tot jezelf. Dat geeft ruimte. En soms juist confronterende stilte. Misschien laat je de dag nog even in je hoofd rondtollen. Misschien probeer je die juist uit te zetten. Beide zijn oké. De slaapkamer eist niets van je. Je mag moe zijn, leeg of juist vol plannen.

In bed verdwijnt de rol

Misschien kruip je in bed zonder de dag helemaal te begrijpen. Misschien ben je tevreden of onrustig. Wat er ook speelt, je sluit het niet af met woorden maar met ‘doen’. Het licht gaat uit, je stapt in je eigen wereld onder een dekbed dat ruikt naar jou. Zelfs kleine dingen hebben betekenis in dat moment: de vertrouwde geur van je kamer, de manier waarop je dekbed valt, het stofje tegen je huid. Misschien is het beddengoed van HEMA, dat je ooit kocht omdat het gewoon goed voelde net zacht genoeg, stevig genoeg, zonder gedoe. Geen design statement, maar iets dat klopt. Iets dat je helpt om rustig te landen.

Alleen jij, zonder context

Dit is het moment waarop de “rol” ophoudt. Je bent niet de collega, de moeder, de geliefde, de grapjas, de planner. Je bent gewoon jij. Een lichaam dat rust zoekt. Een hoofd dat nog wat natrilt. Misschien fluister je nog iets tegen jezelf of misschien sluit je alleen je ogen. Maar het is genoeg. Juist in deze overgang schuilt iets waardevols. Je hoeft even niets bij te houden en niets te bereiken. Alleen aanwezig zijn. Alleen ademen, liggen en voelen hoe je langzaam zwaarder wordt.

De ruimte tussen doen en laten

En in dat halfdonker ontstaat een ruimte die nergens anders past. Geen project, geen verbetering, geen plan. Alleen de mogelijkheid om te zijn, los van de context. De slaapkamer is geen bestemming  maar een doorgang. Tussen wat was en wat komt. Tussen doen en laten. Tussen buiten en binnen.

Alles wat niet perfect hoeft

Misschien is het daarom zo belangrijk hoe die ruimte voelt. Niet perfect, maar wel van jou. Met lakens die je kent. En elke avond de kans om weer even te verdwijnen. Om opnieuw te beginnen zonder dat iemand meekijkt.

Dit artikel is een partnerbijdrage.
Foto: Pexels / julie aagaard