De kinderwens die uitblijft: niemand die je écht begrijpt

Tekst: Denise Delgado

17 juli 2025

Er zijn weinig dingen zo eenzaam als een kinderwens die maar niet in vervulling gaat. Niemand praat over het rouwproces van het leven dat je ooit voor jezelf had uitgestippeld: een leven met kinderen, een huis vol geluid, stapjes, knuffels en vieze handjes. Wat kun je als vriend(in) of familielid doen om er écht te zijn? En belangrijker nog: hoe ga je er zelf mee om?

Je dacht altijd: ‘Ik wil drie kinderen voor m’n 35ste. De eerste mag al voor m’n 30ste komen.’ Toch zit je nu in een compleet ander scenario. Je bent de 35 al voorbij en doet er alles aan om er überhaupt één te kunnen krijgen.

De enige zonder kind

Niemand vertelt je hoe verscheurend het voelt om in een kamer te zitten vol mensen die het wél hebben. Vrienden, familie, collega’s die praten over slapeloze nachten, de eerste stapjes, zwemles, kleertjes waar hun kinderen alweer uit zijn gegroeid. En jij zit erbij met een glimlach — een masker. Vanbinnen breek je. Je voelt je onzichtbaar. Je huilt op het toilet en veegt snel je gezicht droog voordat je weer aanschuift om “Lang zal ze leven” te zingen op een kinderfeestje. Niemand die het ziet. Niemand die het weet.

Lees ook: Poliepen: wist je dat je ze ook in je baarmoeder kunt krijgen?

Partner met kind

Het wordt nog ingewikkelder wanneer je partner al een kind heeft. Iets liefs als een rondslingerend sokje of een speelgoedautootje kan voelen als een onophoudelijke kwelling. Alsof je er nooit écht helemaal bij hoort. Alsof jij als enige nog in dat niemandsland leeft, tussen hoop en realiteit. Je doet je best je tranen te bedwingen, zodat je partner niets merkt wanneer hij de kamer weer binnenkomt. En je voelt je schuldig, want je gunt je partner dat kind, die liefde. Maar je verlangt zó naar iets dat nog niet bestaat.

14 dagen geduld

De veertien dagen na je eisprong zijn mentaal uitputtend. En dan zijn er nog de eindeloze bezoekjes aan de wc om even te vegen, elk dingetje dat je voelt kan opeens een potentieel zwangerschapssymptoom zijn. Elke dag vraag je je af of het nog te vroeg is om te testen. Je leeft in een constante staat van hoop én angst, dag na dag.

Lees ook: Pijnlijke ovulatie? Dít is wat er in je lichaam gebeurt

Goedbedoelde adviezen

Toch blijf je doorgaan. Want je wilt dit zó graag. Maar je merkt dat je minder zin hebt in sociale afspraken. Je houdt afstand. Niet omdat je geen liefde voelt voor je vrienden, maar omdat je mentaal al moe bent en je hun goedbedoelde adviezen niet aankunt. “Laat het gewoon los.“ “Probeer eens acupunctuur.” “Misschien moet je er niet zo mee bezig zijn.” “Op vakantie is het zeker raak!” Maar hoe kun je iets loslaten wat je dag en nacht bezighoudt?

Wat kun je als vriend(in) of familielid doen?

Vraag: “Wil je erover praten of liever niet?” Luister zonder advies. Stel geen vragen als “En, wanneer komt -ie nou?” Wees er, juist in het onzichtbare. Nodig haar uit, maar begrijp als ze niet komt. Stuur eens een berichtje zonder reden. Een simpel “Ik denk aan je” kan meer troost geven dan je je kunt voorstellen. Soms heeft je vriendin meer behoefte aan afleiding dan aan medelijden of een constante herinnering dat het bij haar niet lukt. Vraag daarom vooral waar ze écht behoefte aan heeft. In zo’n ingrijpende periode zijn een luisterend oor en oprechte interesse van onschatbare waarde.

Goedbedoelde opmerkingen als “Kinderen zijn ook niet alles” bieden ook geen troost. Het verdriet om een uitblijvende zwangerschap is intens. Het toekomstbeeld van een gezin komt op losse schroeven te staan en dat brengt gevoelens met zich mee die alles kunnen overschaduwen. Door het verdriet te bagatelliseren, ontken je de pijn die iemand werkelijk voelt.

Wat kun je als partner doen?

Wees aanwezig. Niet alleen bij doktersafspraken of ovulatietests, maar echt aanwezig. Vraag hoe het mentaal met haar gaat. Laat merken dat je dit samen draagt. Want ook bij jou probeert ze zich sterk te houden. Ook al is het jullie gezamenlijke kinderwens, ademt ze al een stuk makkelijker wanneer ze écht voelt dat ze dit niet alleen doet. Als jij al een kind hebt, erken dan dat dat voor haar dubbel kan voelen. Oordeel niet over haar emoties, maar zie haar strijd. Probeer je je in haar schoenen te verplaatsen.

De tekst gaat verder onder de foto.

Doe je best om haar niet het gevoel te geven dat ze buitengesloten is. Laat haar voelen dat jullie een team zijn. Dat je haar kiest; niet alleen als de moeder van jullie toekomstige kind en de bonusmoeder van het kindje dat er al is, maar ook als degene met wie je oud wil worden. Jullie vormen immers al een samengesteld gezin – alleen is jullie kindje nog onderweg.

Neem haar mee in je gedachten. Vraag naar haar gevoel bij een bepaalde situatie. Niet omdat ze controle wil, maar omdat het haar het gevoel geeft dat haar emoties ertoe doen. Dat ze niet langs de zijlijn hoeft toe te kijken naar een deel van jouw leven — het is júllie leven samen.

En probeer ook ruimte te maken voor kleine momenten van geluk samen. Dat jullie liefde meer is dan alleen een traject. Maak van een date night met haar een wekelijkse gewoonte. Leg je telefoon weg en voer betekenisvolle gesprekken. Zet de tv niet meteen aan zodra je op de bank zit, maar praat eerst en kroel met elkaar.

Lees ook: ADHD bij kinderen: hoe herken je het en wat kun je als ouder doen?

En wat kun je zelf doen?

Je mág verdrietig zijn. Je mág afstand nemen. Je mág grenzen stellen. Maar probeer ook momenten te vinden waarin je adem kunt halen. Misschien in de natuur, een boek, een wandeling, muziek. Zoek iemand (een therapeut, coach of lotgenoot) bij wie je je verhaal kwijt kunt zonder maskers. Herinner jezelf eraan dat je niet faalt, dat je lichaam niet ‘stuk’ is, dat je gevoel niet overdreven is. Blijf vooral doen wat je leuk vindt. Iedereen heeft z’n eigen timeline, en dat is oké.

Je mag hopen en je mag rouwen. Je mag doorgaan en je mag pauzeren. En vooral: je bent niet alleen… ook al voelt het vaak wel zo.

TEKST: DENISE DELGADO
BEELD: GETTY IMAGES