Monique van Loon: ‘Ik vind mezelf een leuker mens geworden’
7 april 2020
Monique van Loon (31 culinair schrijfster en oprichter van foodsite Culy.nl) kreeg drie jaar geleden te horen dat ze baarmoederhalskanker had. Ze schreef er een boek over: “Als ik maar een iemand kan motiveren om naar haar lijf te luisteren als ze het niet vertrouwt, is het al de moeite waard.”
Je staat bekend als een bourgondiër. Waarom is eten zo belangrijk voor je?
“Haha, dat zit van top tot teen in mijn genen. Toen ik klein was, gingen we al vaak uit eten. En op vakantie naar Frankrijk om die enorme supermarkten daar leeg te roven. Vroeger at ik al allerlei rare dingen. Kikkerbillen, ganzenlever, slakken met veel kruidenboter. Ik vind het ook héérlijk om te koken. Op mijn veertiende maakte ik al kerstdiners voor twintig man en toen ik net in Amsterdam woonde, ging ik op zaterdag altijd naar de Noordermarkt: alles kopen wat er lekker uitzag, en dan het hele weekend gebruiken om daar wat lekkers van te fabriceren. Momenteel ben ik single, maar voor mezelf kook ik ook uitgebreid. Dan dek ik de tafel en maak ik het bord mooi op. Echt een feestje voor mezelf, daar word ik gewoon vrolijk van.”
Lees ook: ‘Wat staat er in de nieuwe Santé?‘
Je stond vol in het leven en was flink carrière aan het maken, en toen werd je ziek. Hoe kwam je daarachter?
“Buiten mijn menstruatie om kreeg ik last van doorbraakbloedingen en spotting. Ik vertrouwde het niet en ging naar de huisarts voor een uitstrijkje. Daar kwam niets uit, maar ik bleef klachten houden, dus ging ik voor een second opinion. Na verschillende onderzoeken kreeg ik een telefoontje, dat ik maar beter even naar het ziekenhuis kon komen. Het voelde onwerkelijk, alsof het niet over mij ging. Baarmoederhalskanker, op mijn 28ste? Dat is toch iets wat alleen oude vrouwen krijgen…?”
Wat gebeurde er toen?
“Het verwijderen van mijn baarmoeder, waarbij ze de eileiders en eierstokken lieten zitten, gaf de beste kans op genezing. Ik heb geen kinderwens, dus daar hoefde ik niet lang over te twijfelen. Ik weet nog dat er een vriendin bij me op bezoek kwam met haar net geboren baby. De gedachte: dat zit er voor mij straks niet meer in, schoot toen wel door mijn hoofd, dat is bijna onvermijdelijk, maar ik bleef bij mijn keuze en sta daar nog steeds volledig achter. Ik wilde alles doen wat ik kon om beter te worden.”
Hoe was het mentaal voor je, om hier doorheen te gaan?
“Ik pakte het zo praktisch mogelijk aan, maakte overal schema’s en to do-lijsten van. Dat gaf me houvast. Het ging lange tijd best goed, ik was vrolijk en ik werkte gewoon door. Veel thuis, op mijn laptop in het ziekenhuis. Eigenlijk heb ik maar anderhalve week, rondom de operatie, helemaal niets gedaan. Ik vond het fijn om bezig te blijven, andere dingen aan mijn hoofd te hebben dan kanker. Bovendien had ik geen arbeidsongeschiktheidsverzekering: ik kon ook niet echt anders. Bizar genoeg brak ik pas écht toen ik hoorde dat ik kankervrij was. Er was geen doel meer, behalve verder leven, en ik was even vergeten hoe dat ook alweer moest. Geforceerd ging ik feesten om het leven te vieren, maar ik voelde me verschrikkelijk. Op mijn donkerste nacht dacht ik zelfs: was ik nog maar ziek, toen had ik tenminste een plan. Knettergek natuurlijk, maar ik wist echt niet wat ik met mezelf aan moest. Het was ook wennen dat de aandacht van anderen verslapt. Je krijgt minder telefoontjes want ja, je bent toch beter?”
Hoe lukte het je uiteindelijk om die periode af te sluiten?
“Dat was een heel proces. In 2018 heb ik Culy verkocht en ben ik gaan schrijven over wat ik dacht en voelde. Ook ging ik meer sporten en mediteren en praatte ik met een psycholoog en met mijn fysiotherapeut. Het zijn allemaal kleine dingen die in elkaar klikken. Uiteindelijk ligt de oplossing vooral in tijd nemen én jezelf dat ook gunnen.”
Je hebt een boek geschreven over alles wat je hebt meegemaakt. Waarom wilde je dat graag doen?
“Baarmoederhalskanker is een taboe, zeker onder jonge vrouwen. En dat terwijl elk jaar 800 Nederlandse vrouwen de diagnose krijgen. Ik was er zelf ook totaal niet mee bezig, baarmoederhalskanker voelde als een ver-van-mijn-bedshow, alsof ik daar te jong voor was. Maar dat is onzin. Om hier aandacht voor te vragen, schreef ik een artikel over mijn ziekte in het magazine Glamour. Daar kwamen ontzettend veel reacties op. Een boek schrijven zag ik eerst niet zitten toen een uitgever me benaderde, het verhaal leek me wel klaar. Totdat een vriendin belde: ze had precies dezelfde vage klachten als waar het voor mij mee was begonnen. Ik spoorde haar aan naar de dokter te gaan en helaas bleek ze de ziekte ook te hebben. Gelukkig gaat het nu naar omstandigheden goed met haar, maar ik dacht daardoor: het maakt helemaal niet uit of ik dit boek wíl schrijven, het moét gewoon. Als ik maar één iemand kan motiveren om naar haar lijf te luisteren als ze het niet vertrouwt, dan is het al de moeite waard.”
Het hele interview kun je lezen in Santé maart 2020. Bestel hem digitaal!
Boek bestellen
Benieuwd naar het boek van Monique: Je bent jong en je krijgt wat. Het ligt nu in de winkel. Bestellen kan natuurlijk ook!
Bron: Santé maart 2020, tekst: Sara Madou, fotografie: Bart Honingh
