Marie-Anne blog 6: Over rook en vuur
1 augustus 2014
Marie-Anne blogt voor Santé over het kraakbeenprobleem in haar knie. Het is ooit begonnen na een ski-ongeluk, vandaag doet Marie-Anne het volledige verhaal uit de doeken.
Hoe het begon
Het is 1999 en ik besluit, na een turbulent jaar, met vriendinnen in Oostenrijk te gaan skiën. De omstandigheden zijn goed. Een fijn hotel, verse sneeuw en een zonnetje. Na een paar heerlijke dagen gaat het mis in een sleeplift. Altijd al wat ongemakkelijk gevonden eigenlijk: een soort paddenstoel tussen je benen waarbij het erg aankomt op handigheid en timing. Niet helemaal mijn ding, zo blijkt als ik na een onhandige manoeuvre ineens met mijn snufferd in de sneeuw beland. Mijn linkerknie kraakt en mijn been ligt in een vreemde hoek. In de Oostenrijkse kliniek zien de artsen en ikzelf dat de knie flink dik en blauw wordt. De röntgenfoto biedt geen uitsluitsel over beschadigde banden of weke delen dus: poot omhoog, ijs erop en morgen terugkomen.
Après-ski
Niet helemaal de vakantie die ik van tevoren in mijn hoofd had. En dus, je bent jong en onbesuisd, kan mijn vriendin mij ’s avonds overhalen toch nog even op krukken mee de kroeg in te gaan. Wat is het gezellig in Westendorf! Met een pijnstiller en een biertje heel goed te doen. Er wordt gezongen, gedanst en gesjanst. Links en rechts worden nieuwe vrienden gemaakt en de avond lijkt niet stuk te kunnen. Plotseling, totaal uit het niets, is daar ineens een donkerblonde vrouw die het op mij heeft voorzien. Ik zou te lang met een man uit haar vriendengroep hebben gepraat en wie denk ik wel helemaal dat ik ben op die ‘interessante’ krukken. Pats! Daar lig ik. Aan mijn haren naar de grond getrokken. Totaal verbouwereerd. De aanvalster vind het nog niet genoeg en stampt met haar lompe skischoenen ook nog even op mijn knieën. Gek genoeg voel ik niets. Waarschijnlijk door de shock en de adrenaline. Ik zie dat mijn te hulp gesnelde vriendin ook aan haar haren op de grond wordt gesmeten. Omstanders, in de bomvolle kroeg, kijken er naar en doen niets. De muziek speelt door. Pas na een hele poos (voor mijn gevoel) komt de kroegeigenaar ons ontzetten. We pakken een taxi naar ons hotel en zijn stil.
Schaamte
Terug in het hotel vallen de bossen haar op de tafel. We kunnen er niet over uit. Dat iemand zomaar zoiets doet! Maar ook: dat niemand in de kroeg reageerde of er tussen sprong. Waarom viel die vrouw me aan? Ik speel de film steeds weer in mijn hoofd af, het is inmiddels uren later. Ik had toch alleen staan praten over koetjes en kalfjes? Was er dan iets in mijn lichaamstaal geweest dat haar heeft getriggerd? Ik kan niets bedenken en dat maakt de aanval voor mij nog onbegrijpelijker.
Terug naar de kliniek
De volgende dag kan ik helemaal niets meer met de knie en ga ik met lood in mijn schoenen terug naar de kliniek. De arts begrijpt er niets van. Hij ziet dat mijn knie er nog slechter aan toe is dan de dag ervoor. Had ik misschien weer geskied en was ik gevallen? Ik heb er moeite mee het ware verhaal te vertellen. Hij blijft doorvragen en uiteindelijk komt het hoge woord er uit: er heeft iemand op mijn benen getrapt met zware skischoenen. Ik krijg het bijna mijn strot niet uit. Wat een naar, vies en ongelooflijk verhaal. Ik schaam me. Ook omdat in mijn gedachten er altijd mensen zijn die (te) snel conclusies trekken. ‘Waar rook is, is vuur’. ‘Ze zal wel aanstoot hebben gegeven.’ Niets was minder waar. Er was geen vuur en ook geen rook.
Aangifte
De arts praat lang op me in om vooral aangifte te doen bij de politie. Dit is lichamelijke mishandeling met letsel dat hij makkelijk kan aantonen bij de politie. Ik wil het niet. Ik ben bang. De belaagster verblijft met een grote groep vrienden in dat olijke skidorp en ik slechts met een paar vriendinnen. De onvoorspelbare agressiviteit van de vrouw heeft er ingehakt bij mij. Als ik aangifte zou doen, zou ik de dagen erna constant zenuwachtig over mijn schouder moeten kijken. Hard wegrennen lukt sowieso niet. Na terugkomst in Nederland blijkt een operatie nodig, de eerste van velen. Nooit heb ik de Nederlandse artsen durven vertellen over mijn Oostenrijkse avontuur. Uit de lift gevallen klinkt toch ook heel aannemelijk?
Wie is Marie-Anne?
Marie-Anne, 48 jaar is getrouwd en moeder van drie dochters. Ze heeft een serieus kraakbeenprobleem. Het is ooit begonnen na een ski-ongeluk, maar erfelijke factoren en factoren waar de medici nog steeds niet veel over weten spelen ook een rol. Om de week blog ze over haar (patchwork)gezin, de zorg in Nederland en haar knie, waaraan ze onlangs voor de negende keer is geopereerd.