Marie-Anne blog 15: Oog om oog
24 november 2015
Marie-Anne komt regelmatig bij een arts. Voor zichzelf of met haar gezin. Dit keer was de oogarts aan de beurt.
Marie-Anne: 'Met jongste dochter naar de oogarts. Al eerder geweest (natuurlijk zou ik bijna zeggen) omdat het wijffie veelvuldig viel, zich stootte en vaker struikelde dan haar en ons lief was. Toentertijd, ze was ruim 4, ‘was ze nog te jong om een duidelijk beeld te krijgen’ en ‘moesten we later terugkomen voor controle’. Nadat een goede vriendin deze zomer opmerkte dat mijn jongste zo kneep met haar ogen bedacht ik me dat een oogcontrole geen gek idee was. Had ik natuurlijk al eerder moeten doen, maar ja, zoals u weet komen we nogal eens bij een arts en dit was erbij ingeschoten. Mea Culpa!
Accomodatie
Mijn dochter (7) wordt grondig onderzocht. Cijfers moet ze lezen op een verlicht bord op afstand, en van dichtbij. Ze moet in een speciaal boek kijken. Er wordt met lichtjes in haar ogen geschenen. Ze krijgt druppels in haar kijkers en haar pupillen worden zo groot als schoteltjes. ‘Dat is een acht', hoor ik haar zeggen terwijl ik toch echt een duidelijke vijf zie. Na bijna een half uur onderzoek zegt de optometriste: 'Uw dochter fluctueert nogal. Het gaat van min vier tot plus twee. Wij noemen dat een accomodatiestoornis.' Potverdrie! Dus toch! En nu? Ik stel wel tien vragen en krijg antwoorden die niet altijd even duidelijk zijn. Als mogelijke oorzaak wordt de puberteit genoemd. Sorry, ze is zeven merk ik op. ‘Tsja, sommigen zijn er vroeg bij, zo luidt het antwoord.’ U moet weten: mijn dochter weegt 23 kilo, speelt met poppen, huilt soms nog als een baby en is in mijn ogen lichtjaren verwijderd van de puberteit. Maar wie ben ik?
Tweede controle
‘Ik wil haar graag volgende week nogmaals onderzoeken voordat we een definitieve conclusie trekken maar de kans dat ze een bril moet gaan dragen is groot’. Met die mededeling gaan we naar huis. Tranen stromen uit haar bruine ogen want een bril dat is niet niks als je zeven bent. ‘En ik neem niet zo’n tuttige, kinderachtige mam. Zo’n roze of met een tijgerprint of zo. Ik wil gewoon een chic model’, zegt ze, weer tot zichzelf gekomen. Enfin: we schrijven twee weken later. Wederom een uitgebreide oogtest in het ziekenhuis bij dezelfde mevrouw. Een aantal drieën wordt voor acht uitgemaakt en de zessen zijn ook niet loepzuiver. Sommige cijfers gaan goed. ‘Nou dat ziet er goed uit. Ze hoeft geen bril hoor!’ He, nou breekt mijn klomp. Ik stel vragen over accommodatie en min vier en hoe dat dan allemaal kan. ‘Het kan zijn dat uw dochter het allemaal te goed wil doen misschien is ze wel faalangstig? En tsja, hoe oud is ze ook alweer, de puberteit komt er ook aan he, dat kan van invloed zijn op de ogen.’ Ik bel een vriendin wiens dochter ook op de betreffende oogpoli is geweest. ‘Tsja, wij moet ook voor de tweede keer terugkomen. Ze hadden het over mogelijke faalangst’. Schiet mij maar lek.
Wie is Marie-Anne?
Marie-Anne, 49 jaar is getrouwd en moeder van drie dochters. Ze heeft een serieus kraakbeenprobleem en gaat tegenwoordig met een nieuwe knie door het leven. Voorlopig is ze daar nog mee zoet en volgend jaar is de andere knie aan de beurt. Om de week blogt ze over haar (patchwork)gezin, de zorg in Nederland, haar knie en andere dingen die haar bezighouden.
