Nathalie werd weduwe toen ze 30 was

3 april 2023

Je partner verliezen is zeer ingrijpend, zeker als dat onverwacht en veel te vroeg gebeurt. Het overkwam Nathalie (33) toen ze zwanger was. Ze verloor haar man en bleef alleen achter met de kinderen, én met veel vragen.

Nathalie (33) was vijfendertig weken zwanger van hun tweede kindje, toen haar man Vincent drie jaar geleden totaal onverwacht overleed aan een hartstilstand. Ze doet nu haar uiterste best om zo goed mogelijk te zorgen voor hun kinderen Julia (6) en Finn (3), en hun hond Gisèle.

“Vincent en ik waren gelukkig getrouwd en woonden samen met onze dochter Julia en onze hond Gisèle in een eengezinswoning in Den Haag. Hij werkte als hypotheekadviseur en ik in het onderwijs. We deelden veel hobby’s, zoals de paarden, stijldansen en klussen aan oldtimers, en waren altijd bezig met onze dieren. Bovendien was ik zwanger van ons tweede kindje. We hadden alles wat we ons maar konden wensen.
Vincent was een sociale man. Hij kon goed praten en luisteren en was lief en begripvol. Ik had hem leren kennen op de rijschool, waar hij cursussen in mennen gaf. We trokken er vaak samen op uit met zijn paard Rajette en werden verliefd op elkaar. Omdat hij achttien jaar ouder was dan ik, was ik bang voor de reacties van anderen, maar ik besloot voor mijn geluk te kiezen. Gelukkig zag iedereen hoe goed wij bij elkaar pasten. Ons leeftijdsverschil bleek totaal geen issue.”

Hartstilstand

“Vincent was 49 toen hij een hartstilstand kreeg. Bij het opstaan voelde hij zich niet lekker. Hij zei dat ik de huisarts niet hoefde te bellen, maar bleef vervolgens bij het bed staan treuzelen. Ik had een onbestemd gevoel en vroeg nog eens of alles oké was. Toen zakte hij voorover op ons bed.
Vanaf dat moment ging het snel. Ik belde 112, stopte de hond in de bench en zette de voordeur open voor de hulpdiensten. Ik probeerde contact met Vincent te krijgen, maar hij was al ver weg. Toen niet veel later zijn ademhaling stopte, belde ik nogmaals het noodnummer en begon ik direct met reanimatie.

Ambulance

De ambulance kwam, Julia werd wakker en we werden opgevangen door de wijkagent. De brandweer werd erbij gehaald, want Vincent moest horizontaal vervoerd worden en daarom via het raam uit huis getakeld worden. Julia vond de brandweerauto prachtig: ‘Kijk, daar is brandweerman!’
Niet veel later zat ik alleen in het ziekenhuis. Mijn ouders zorgden voor Julia en de rest van de wereld wist nog van niets. De ernst van de situatie drong nog niet tot me door. Tot iemand me kwam vertellen dat er niets meer voor Vincent gedaan kon worden. Ik mocht naar hem toe, hield zijn hand vast en kuste hem op zijn voorhoofd. Toen de apparatuur werd uitgeschakeld, overleed Vincent direct.

Overleven

Mijn leven stond op zijn kop. Alles wat zojuist was gebeurd, kon gewoon niet waar zijn. Een man, die zomaar op een ochtend overlijdt en een zwangere vrouw en peuter achterlaat, zoiets gebeurt alleen in boeken en films. Ongeloof overheerste. Daarna schoot ik in een overlevingsmodus. Ik moest veel regelen. Ondertussen was ik bang, verdrietig en boos. Ik had geen idee waar ik aan toe was, wat ik moest doen en welke consequenties mijn beslissingen zouden hebben. Bovendien zat de bevalling eraan te komen, dus moest ik mijn tijd efficiënt gebruiken. In plaats van samen een geboortekaartje te ontwerpen, zat ik die middag met een map met rouwkaarten op schoot”

Eenzaam

“Vlak na Vincents overlijden speelde er zo veel dat er geen ruimte was om te rouwen. De zorg voor Julia, de pasgeboren Finn en de rest van het leven – het slokte me op. Ondanks alle ellende wilde ik zo veel mogelijk genieten van Finns babytijd en alles wat ik nog wél had. Ik kreeg ook hulp. De onuitputtelijke steun van mijn ouders. En er waren nog meer mensen die zich om ons bekommerden, die ons hielpen met het uitlaten van de hond of kleren brachten voor de kinderen. Vriendinnen die hielpen bij het opruimen in huis, buren die hielpen met de boodschappen. Dat zal ik nooit vergeten. Maar na verloop van tijd veranderen je sociale contacten wel. Je raakt mensen kwijt van wie je dat nooit had verwacht. Anderen ontpoppen zich juist onverwacht als reddende engel.

Weduwe

Sinds kort gaat Finn af en toe naar de peuterspeelzaal. Ik merk dat er nu ruimte komt voor rouw. Ik bedoel het niet als verwijt, maar voor de rest van de wereld is Vincents overlijden ‘alweer drie jaar geleden’. De wereld heeft geen idee waar je doorheen gaat. Mensen willen misschien wel helpen of iets bemoedigends zeggen, maar ze hebben vaak geen idee hoe of wat en doen daarom maar niets. Ik voel me dan ook vaak eenzaam. Een vriendin wees me op stichting De Jonge Weduwe, wat later Netwerk Hemelrijk is geworden. De erkenning en de herkenning die ik daar vond, waren hartverwarmend en steunend. Ik was niet de enige die dit had meegemaakt! De verhalen van andere weduwen, hun emoties, ergernissen en galgenhumor – het gaf me rust en de bevestiging dat ik het goed deed. De persoonlijke aandacht van lotgenoten is zo belangrijk. Zonder deze stichting was ik nooit zo sterk door deze periode heen gekomen.

Alles is veranderd

“Met het overlijden van Vincent ben ik veel kwijtgeraakt. Ik verloor mijn stabiele leven. Alles is veranderd. Wat ik voorheen deelde, komt nu alleen op mijn bordje terecht. Ik mis niet alleen de liefde van mijn leven, iemand om mee te sparren, maar ook een extra paar handen. Vincent als vader van mijn kinderen is onvervangbaar. Stilte kun je verbreken, aandacht kun je opnieuw krijgen, zelfs liefde kan opnieuw ontstaan, maar mijn kinderen krijgen hun papa nooit meer terug. Dat doet ontzettend veel pijn.

Paard

Toen ik vorig jaar Vincents paard moest laten inslapen, kwam er veel verdriet los. Het paard was oud en het was de juiste beslissing, maar het deed mij veel verdriet dat Vincent niet zelf kon beslissen over zijn paard. Het beestje had in zíjn handen moeten sterven.

Kinderen

Plannen voor de toekomst maak ik niet. Ik leef bij de dag. Ik zorg zo goed mogelijk voor mijn kinderen, mijn hond en mezelf. Ik hoop op minder financiële zorgen. Ik ben gaan hardlopen met de hond en doe aan klassiek ballet. Ik ben twintig kilo afgevallen en fitter dan ooit. Dat helpt me om mijn dagelijks leven vol te houden. Binnenkort wil ik een halve marathon gaan lopen. Gewoon om aan mezelf te laten zien hoeveel doorzettingsvermogen, wilskracht en lef ik heb. Ik heb het aardig op orde en weet inmiddels dat het oké is om ook eens niet oké te zijn. Ik geniet nog meer van wat ik nog wél heb. En ik doe het allemaal toch maar mooi.”

Over Netwerk Hemelrijk
Netwerk Hemelrijk is een platform waar je als jonge weduwe terecht kunt. Een plek waar je kunt landen, weer even wat bodem onder je voeten kunt voelen als je weduwe bent geworden. Met mensen om je heen die met je mee kunnen leven, omdat zij het zelf hebben meegemaakt en hebben overleefd. Bij Netwerk Hemelrijk delen jonge weduwen hun kennis en ervaringen. Hoe pak je je leven weer op? Hoe doe je dat vandaag? En morgen dan? Hoe doen en deden anderen dat? Waar kun je je verhalen delen? Je hart luchten? Praktische tips krijgen? Voor al deze vragen, maar ook als je antwoorden hebt: Netwerkhemelrijk.

Tekst: Femke Hagens/Mijn geheim

De namen in dit artikel zijn omwille van de privacy veranderd.

Boekentip