Johanna: Iets te veel ‘Yin’ in mijn ‘Yang’

23 mei 2015

Johanna Nolet is freelance journalist en columnist en heeft zich aangemeld voor de allereerste docentenopleiding Partner Yoga in Nederland. Met de paar yogacursussen die ze verspreid over de afgelopen jaren gedaan heeft, wil ze zichzelf niet eens een ‘gevorderde’ noemen. Iedere maand neemt ze ons mee in een column over haar ervaringen.

Lees de vorige blog van Johanna >>

Langverwacht
Ik heb naar het tweede opleidingsweekend uitgekeken als een kapitein naar haar schip. Als ik niet bezig ben met AcroYoga, dan denk ik aan AcroYoga. Plaats van ambitie is deze maand de circuswerkplaats van Amsterdam. Hier gaan we ons richten op de meer acrobatische kant van Partner Yoga: AcroYoga. Wanneer ik de zaal in loop, gaat mijn Acro-hart sneller kloppen. De vloer is één grote mat en aan het plafond hangen lange doeken tot op de grond, waarbij ik me voorstel dat kleine slangenmeisjes er onmogelijke poses in aannemen. Wij houden het bij balanceren op elkaars handen en voeten, maar de toon is gezet.

'Not an ugly cry!'
Wanneer we knie aan knie in kleermakerszit in een kring zitten, wordt gevraagd hoe de oefeningen ons de afgelopen maand zijn vergaan. Oei, een groepsgesprek. Ik ben op het moment nogal emotioneel incontinent. Terwijl ik met één oor de verhalen van mijn medecursisten aanhoor, plunder ik tegelijkertijd mijn hoofd op zoek naar een acceptabel antwoord. ‘Johanna?’ De bekende signalen van een aanzwellende huilbui zijn inmiddels ruimschoots aanwezig: gloeiende kop, zweetsnor, dikke keel. Voor ik het weet, barst ik los. Ugh…

AcroYogaënde Mannen
Tijdens een AcroYoga weekend in Limburg vorige week, ben ik met acroyogaënde mannen in aanraking gekomen. Zij hebben mijn leven letterlijk op haar kop gezet. Mannen zijn van nature sterker, overschatten hun kracht liever dan dat ze een vrouw aan de kant laten staan en hebben grote voeten waar mijn heup en billen inpassen alsof heup en voet een gewricht op zich vormen. Voor het eerst in mijn leven voelde ik me niet dat Disney nijlpaard in tutu. Een bijkomende onhandigheid was dat ik meteen verliefd werd op iedere man die mij meer dan één keer op zijn voeten balanceerde. Dat werd versterkt toen bij thuiskomst mijn vriend zijn passie voor gamen niet direct wilde inwisselen voor acrobatische yoga. Ik was ontroostbaar.

Uit de comfortzone
Een publieke huilbui, hoe ongemakkelijk ook, maakt wel een weg vrij. De rest van het weekend lijk ik een levende uitnodiging voor ieder die uit zijn comfortzone wil stappen. In het begin nog wat aarzelend, maar tegen het einde van het weekend duik ik op wie me hebben wil. Met als gevolg dat ik meerdere noodlandingen maak, mijn buikspieren verzuren van het lachen en mijn lichaam steeds beter begint te snappen hoe het zichzelf compact en licht maakt. Lichtheid heeft in de acrobatiek namelijk niets met gewicht te maken, maar met spierspanning en lichaamsbewustzijn.

Iets meer Yang
Het thema van het yogaweekend is de balans tussen Yin en Yang, begrippen die ik alleen ken van het goedkoopste hangertje bij de juwelier. Ik leer dat Yin staat voor feminiene aspecten als levensenergie en doorgaande beweging. En Yang voor masculiene eigenschappen als stilte, aanwezigheid en observatie. Met die energie zit het wel goed, maar dat in rust observeren is voor mij nog een puntje van aandacht. Vooral in momenten van verwarring. Die rust gun ik mezelf wel. En vooruit, mijn vriend ook.

Lees alle blogs van Johanna >>

Nog meer lezen van Johanna? Ga naar www.geenbekendevrouwen.nl.