Jacobien: Engelen

Jacobien: Engelen

2017 was voor Jacobien niet echt een jaar om met een goed gevoel op terug te kijken, tenminste, zo leek het in eerste instantie. Ze zat in een arbeidsconflict en kreeg de diagnose borstkanker. Nu na de behandelingen de mist optrekt, schrijft ze over leven met kanker, moederschap en wat er verder op haar pad komt van hier naar daar.

Als engelen al bestaan, zijn ze bij mij geweest. Allemaal. Niet met veren, vleugels en golvende, blonde lokken met harpen en mooie gewaden, maar in de hoedanigheid als mens. Ze hebben zich, ruim voordat ik ziek bleek te zijn, gegroepeerd. Ook de engelen die mij tot hier hebben gebracht zijn ingevlogen. Er is een vergadering geweest waarin de taken en rollen verdeeld zijn. Ze zijn secuur te werk gegaan, niet over een nacht ijs. Ruim voortijd.

Zo moest er iemand bij Theo op het werk zijn. Iemand waarmee het gelijk klikt. Iemand, die de moeilijke jaren daar liet vervagen en ook iemand die hem te allen tijde kon vervangen, mocht dat nodig zijn. Er moest naast Theo, mijn moeder en schoonvader, iemand zijn die thuis was. Iemand die net als ik van buiten houdt, waarmee het klikt. En er moest iemand zijn die goed kan schrijven, die meedenkt, herinnert en aanvult. Ook iemand die in mij bleef geloven, ongeacht hoe vergeetachtig, onzeker en argwanend ik ook was, werd gevonden en werd tijdig op mijn pad gezet. Ook was er een taak te vergeven aan iemand die geduldig bij Theo bleef tijdens een operatie, ook die rol werd vervuld.

Ze waren er altijd al in de vorm van mijn vriendinnen en mijn nichten, maar nu konden ze zich laten zien. Elke dag was er iemand die zijn of haar zachte vleugels over mij uitspreidde. Ze moesten personen zoeken die regelmatig kaartjes met lieve en leuke teksten zouden sturen, die bloemen gingen brengen of cadeautjes bij de voordeur zetten. De juiste juffen moesten er zijn die wekelijks een gesprekje met de kinderen gingen voeren. Juffen waarvan onze kinderen liefde zouden krijgen. Ook moesten ze zich voorbereiden in de ziekenhuizen die ik zou gaan bezoeken. Door de artsen, verpleegkundigen, para-medici, huisartsen, assistentes en mijn specialistisch verpleegkundige, raakten ze mij aan. Ik voelde mij – zelfs in mijn meest benarde momenten -gedragen. Zij zorgden ervoor dat het dragelijk was. Dat alles door kon gaan. Zij effenden mijn hobbelige pad waar ze maar konden. Nu ik weer op eigen benen kan staan, trekken ze zich weer terug. Laten zich minder zien, in het vertrouwen dat ik weer verder kan, met hen altijd op de achtergrond. Ooit hoop ik, dat als het nodig is, ik ook uitgenodigd word op hun vergadering en dat ik, met mijn vleugels, leed zal kunnen verzachten.

~Bien blogt~

Meer lezen? By-bien.nl – Instagram: @Bienblogt