Placeholder

Marie-Anne blog 3: Meniscusje?

‘Vervelend hè, die krukken?’ Nu Marie-Anne voor de zoveelste keer op krukken loopt, lukt het haar bijna niet meer om aardig op talloze goedbedoelde opmerkingen op te reageren. In haar blog legt ze het uit.

Goede bedoelingen
Marie-Anne: Het grootste probleem is dat iedereen het goed bedoelt. Mensen willen graag even weten hoe het met je gaat of denken wellicht dat je in een sociaal isolement verkeerd en om een praatje verlegen zit. En dus sta je – oncomfortabel hangend op je krukken  – voor de zoveelste keer vaak minutenlang uit te leggen wat er nou precies allemaal aan de hand is. Maar daar heb je dus meestal geen geduld voor, geen zin in of sterker nog: een bloedhekel aan. Maar wat moet je?  Je wil al die lieve, geïnteresseerde mensen niet voor het hoofd stoten… Dit klinkt denk ik niet zo aardig, maar ik zal het proberen uit te leggen.

Rekensom
Een kleine rekensom leert me dat ik me inmiddels in totaal een dik jaar van mijn leven heb voortbewogen op krukken. Nou valt dat thuis niet zo op, maar ik moet ook wel eens op pad.  Misschien heeft u zelf weleens met krukken gelopen of een ooglapje gedragen of zoiets, maar een ding valt op: iedereen begint er over. Dat is natuurlijk in beginsel sympathiek maar na zo lang word ik er soms een beetje moe van. Ziet U wel: dat klinkt alweer heel onaardig.

Sexy
Als ouders op school of dorpsgenoten in de supermarkt niet naar mijn knie-toestand zouden vragen, zou dat misschien juist onaardig zijn, het is ook nooit goed. Ik zou het zelf ook zeker doen: ’Goh, moet je nog lang op krukken. Onhandig he!’ Ik mompel meestal een beetje ‘Ja, ’t zijn die rotknieën weer’ maar soms kom je daar niet mee weg. Bijvoorbeeld als de deur van school nog dicht is.

Meniscus zeker?
En nou komt het: meestal krijg ik de vraag: ‘Meniscus zeker?’ (‘Net als mijn schoonzus, buurman of overgrootvader’.) En daar zit ‘m nou net de crux. Nee, mijn menisci zijn beiden geheel in tact. Mijn verhaal is een stuk minder makkelijk uit te leggen en is al helemaal niet sexy. Ik heb een kraakbeenprobleem. Een verdomd ernstig kraakbeenprobleem maar dit vereist enige uitleg. En daar heb je dan soms even geen zin in, ook al omdat het lopen op krukken sowieso veel energie vergt. Zo aan het einde van de middag bij school zit je er dan al even doorheen en ben je blij als ’t je lukt je bloedjes zelf van school te halen zonder kleerscheuren en hun verhalen aan te horen.

Enige uitleg nodig
Mijn kraakbeen is kapot. Al vrij lang en inmiddels aan beide kanten. Er zitten grote beschadigingen in (gradatie vier voor de kenners). Hoe dat komt is niet helemaal duidelijk bij de medici. Een eerder skiongeluk heeft ermee te maken maar er zijn meer factoren waarbij erfelijkheid wellicht een rol speelt. Ergens ‘along the way’ is ook mijn voorste kruisband volledig afgescheurd en beschik ik nu over een neppe.

Operaties
Een tiental operaties heeft gezorgd dat er enkele gaten gedicht zijn maar er komen steeds nieuwe beschadigingen bij en de conditie van de knieën gaat er niet op vooruit. Beschadigd kraakbeen kan nooit helemaal herstellen maar de wetenschap staat niet stil en er komen steeds weer nieuwe technieken bij. Gelukkig is mijn orthopedisch-chirurg ook hoogleraar reconstructieve geneeskunde en zit ik bij hem dus goed. Sterker nog: ik zou nergens anders onder behandeling willen zijn. Als deze arts een moderne behandelmethode niet kent, is ie nog niet uitgevonden. ‘De kraakbeengoeroe’, zo wordt ie ook wel genoemd.

Opnieuw op krukken
Kortgeleden mocht ik weer onder het mes en is er een nog niet eerder in Nederland gebruikte methode toegepast. Er zijn complicaties opgetreden ik moet weer lang revalideren. Inmiddels loop ik alweer bijna twee maanden met krukken. Ongetwijfeld krijg ik in de wandelgangen weer op grote schaal goedbedoelde adviezen. Vergeeft u mij als ik er niet al te diep op inga. Onaardig? Zeker! Het spijt me! Echt.


Wie is Marie-Anne?
Marie-Anne, 48 jaar is getrouwd en moeder van drie dochters. Ze heeft een serieus kraakbeenprobleem. Het is ooit begonnen na een ski-ongeluk, maar erfelijke factoren en factoren waar de medici nog steeds niet veel over weten spelen ook een rol.  Om de week blog ze over haar (patchwork)gezin, de zorg in Nederland en haar knie, waaraan ze onlangs voor de negende keer is geopereerd.

Lees alle blogs van Marie-Anne >>